"제" شکل ملکی آن است و معادل «مال من» یا «...ِ من» است.
در واقع "제" ترکیب "저 + 의" (مالکیت) است. مانند:
저: من
제 이름은 김지수입니다. = نام من کیم جی سو است.
در زبان کره ای، استفاده از "우리" (ما) برای اشاره به چیز هایی که تنها به گوینده تعلق دارند، رایج و کاملاً پذیرفته شده است. این کاربرد نشان دهنده ی نگرش جمع گرایانه ی فرهنگی کره ایهاست. برای مثال:
우리 집 (خانهی ما) ← حتی اگر فقط متعلق به گوینده باشد.
بله، در زبان کره ای حذف ضمایر فاعلی بسیار رایج است، به ویژه زمانی که مخاطب یا فاعل از طریق بافت جمله مشخص باشد. حذف ضمیر در مکالمات موجب طبیعی تر شدن زبان می شود. برای مثال:
(저는) 학생입니다. → دانش آموزم.
در مکالمه می توان گفت: 학생입니다.
استفاده از ضمیر "당신" در مکالمه روزمره میان همکاران رسمی توصیه میشه؟
خیر، ضمیر "당신" هرچند به صورت لغوی به معنای "شما" است، اما در مکالمات روزمره، به ویژه در محیط های کاری رسمی، بار عاطفی یا حتی تهاجمی دارد. به جای آن، استفاده از نام خانوادگی به همراه عنوان شغلی (مانند 김 과장님) یا حذف کامل ضمیر توصیه می شود.
ضمایر جمع مانند "우리" همیشه معادل "ما" هستند یا کاربرد فرهنگی متفاوتی نیز دارند؟
ضمیر "우리" در زبان کره ای کاربرد فرهنگی گسترده تری دارد و لزوماً به معنای "ما" به صورت جمع واقعی نیست. برای مثال، کره ای ها می گویند "우리 엄마" (مادر ما) حتی اگر منظور تنها مادر خودشان باشد. این نشان دهنده حس تعلق و همبستگی فرهنگی است.
آیا حذف ضمایر در کره ای ممکن است باعث ابهام در جمله شود؟
در اغلب موارد، زمینه ی جمله یا ترتیب فعل و قید ها به گونه ای طراحی می شود که حذف ضمیر ابهامی ایجاد نمی کند. با این حال، در نوشتار رسمی یا متونی با احتمال برداشت های دوگانه، استفاده از ضمیر یا ذکر فاعل توصیه می شود.
تفاوت کاربردی بین "자기" و "자신" دقیقاً در چیست؟ آیا قابل جایگزینی هستند؟
هر دو واژه به معنای "خود" هستند، اما "자신" رسمی تر و تأکیدی تر است و اغلب در متون نوشتاری یا سخنرانی ها استفاده می شود. در مقابل، "자기" در گفتار غیر رسمی یا روابط صمیمانه رایج تر است. بسته به بافت جمله، گاهی قابل جایگزینی هستند اما نه همیشه.